ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΤΖΩΡΤZ ΑΓΡΑΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟ

Με αφορμή τις συμμετοχές του Κώστα Ευαγγελάτου στις μεγάλες ομαδικές εικαστικές εκθέσεις
 ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΧΡΩΜΑ + ΣΙΔΕΡΟ στη Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, Πέραμα και στο ΚΟΔΡΑ FESTIVAL στη Θεσσαλονίκη,
αλλά και τα έργα που θα εκθέσει τον ερχόμενο Ιούλιο στη Σύγχρονη Πινακοθήκη VILLA ΡΟΔΟΠΗ στο Αργοστόλι, ο ιστορικός τέχνης - επιμελητής εκθέσεων κ. Γιώργος Αγραπίδης, αναφέρει σε κείμενο του ,με τίτλο:

 ΣΗΜΑΤΑ ΤΕΧΝΗΣ

Εναγκαλισμός του κύκλου τεμνόμενος από τη φορά του βέλους.
Η πράξη της πρόσθεσης που τελικά ισούται με ένα καμβά-επιτομή
του μέσου της αφαίρεσης.
Ονόματα πλεγμένα σε ένα κυβικά χαραγμένο εκτυφλωτικό μαύρο.
Μορφές και σώματα εναγκαλισμένα σε τόξα σιωπής.
Μαινόμενα κύματα συνθλίβουν την ευθεία.
Η Τελεία γίνεται αρχή ονειρικής πορείας στο σύμπαν του καλλιτέχνη.
Αρχής γεννωμένης με την πρώτη πινελιά στις σπηλιές του Lascaux, κάπου στο 13.000-17.000b.c, η τελική πορεία έκφρασης στην Κεφαλονίτικη Villa Ροδόπη του 2011 μ.χ.
Κάπου ένα ερωτηματικό χαράζει το μυαλό ακονίζοντας την όραση για το επόμενο σήμα-ορόσημο: X. (X-Generation, πράξη του πολλαπλασιασμού ή το ζητούμενο μιας επίλυσης;)
Διαγραφή των γνωστών μορφών ή πολλαπλασιασμός της κλωνοποιημένης τέχνης που κρύα μας σερβίρεται μέσα στα υπερεκτιμημένα υπόγεια-γκαλερί, με του κοινού τα αποχαυνωμένα μάτια μπροστά στο ανοικτό αιδοίο της Τσιτσιολίνας του Jeff Koons;
Τίποτε από όλα αυτά.
Η τέχνη της γραφής επαναπροσδιορίζεται στα χέρια του καλλιτέχνη Κώστα Ευαγγελάτου απολαμβάνοντας επίτιμη θέση στη ράχη ενός ξεβρασμένου στην ακτή ξύλου παλιού ιστιοφόρου ή στον ταπεινό λευκό καμβά, που μετουσιώνεται στα χέρια αυτού του καλλιτέχνη, σε ένα έργο ακλόνητου πάθους για την ζωγραφική.
«Ceci n’est pas une pipe» έλεγε το 1929 ο R.Magritte. Ετσι και αυτά τα Σήματα δεν είναι σήματα οδικής κυκλοφορίας… αλλά μάθημα τέχνης για όλους αυτούς που ονειρεύονται μία θέση στον χώρο ενός μουσείου μοντέρνας τέχνης του επόμενου αιώνα._

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ [ΠΕΙΡΑΙΩΣ] / EΚΘΕΣΗ : MOBILE IN NY

ΚΟΔΡΑ FESTIVAL / ΠΕΜΠΤΗ 2 IOYNIOY 2011

ΚΟΔΡΑ festival

Δημόσιος χώρος- Ο κοινός μας χώρος

Αγαπητοί φίλοι,

 το ΦΕΣΤΙΒΑΛ μας σήμερα τελειώνει.

Σήμερα, Πέμπτη 2 Ιουνίου, τελευταία ημέρα, σας προσκαλούμε:

στις 8,00 μμ για την παρουσίαση του γραμμικού μετατοπιστή, του Αριστείδη Βούλγαρη, μήκους 2 μέτρων, με σκοπό την δημιουργία βίντεο από πολλές λήψεις / καρέ φωτογραφιών, όχι όμως με ακίνητη φωτογραφική μηχανή πάνω σε τρίποδα, αλλά με ταυτόχρονη κίνηση της μηχανής κατά τη διάρκεια των λήψεων.

Ο Αριστείδης Βούλγαρης ασχολείται  με αστρονομικές παρατηρήσεις, την αστρονομική φωτογραφία και την κατασκευή μηχανικών και οπτικών συστημάτων για αστρονομική και επίγεια χρήση.

Πρόκειται για μία γλισιέρα στην οποία εδράζεται ένας ιππέας κινούμενος από ηλεκτρικό μειωτήρα με ταχύτητα περίπου 6cm/min. Η φωτογραφική μηχανή στηρίζεται (και κινείται μαζί με τον ιππέα), και ανά τακτά χρονικά διαστήματα γίνονται λήψεις φωτογραφιών. Το αποτέλεσμα είναι τα κοντινά φωτογραφιζόμενα αντικείμενα να μεταβάλλουν τη θέση τους έναντι των πιο απομεμακρυσμένων, προσφέροντας την αντίληψη της κίνησης αλλά και των άπειρων σκηνοθετικών αυτοσχεδιασμών.

Και στις 9,00 μμ για μία μια μουσική παράσταση δρόμου, με τίτλο  Woyzeck, από το Τμήμα Θεάτρου, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ. στο δασάκι του πρώην στρατοπέδου.

Πρόκειται για παράσταση βασισμένη στη μουσική του Tom Waits για την ομώνυμη παράσταση του Robert Wilson το 2002 (εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο Woyzeck του Georg Bϋchner).

Με την υπενθύμιση ότι στο Ισόγειο των κοιτώνων λειτουργεί έκθεση ζωγραφικής και στον Α όροφο Γλυπτικής, κατασκευών και φυσικά φωτογραφίας.

Σε αυτή την τελευταία έκθεση συμμετέχει και το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης με έργα των φωτογράφων: Αθανάσιος Αθανασιάδης, Ελπίδα Κάτσικα, Κώστας Ευαγγελάτος , Δημήτρης Ζωγράφος, Βασίλης Καρκατσέλης,  Κυριάκος Κατσαρέας, Ελένη Μπενιάκου, Ιωάννης Παπαδόπουλος, Νίκη Γλεούδη, Δημήτρης Προκοπίου, Χριστίνα Παπαφράγκου, Σταύρος Σταματίου, Νίκος Κοτζαμπασάκης, Αγγελική Βλάχου, Ντέντος Δημήτρης, και Τριαντάφυλλος Χαραλαμπίδης, Δημήτρης Καρανγουστής, Βαρβάρα Μοδιώτου, Αντώνης Πανουσιάδης, Ανδρέας Μαλακούδης, Τάσος Μπόνιος, Μαρία Δάλπη.

 Επιπλέον, στην έκθεση συμμετέχουν και οι Κώστας Κίτσος, Γ. Αγγέλου, Στυλιάνα Γκαλινίκη,  Μιχάλης Παναγιωτίδης, Ανδρέας Ζέρβας, Ελίνα Μπαλτούνα, Ευτέρπη Σιάνη, Α. Τζόκα, Γιώργος Ψαθάς , Δήμητρα Καρέτσου και ο Τζενκίς Χουσείν.

Συντονιστές της έκθεσης φωτογραφίας είναι οι: Μιχάλης Παναγιωτίδης και η Ν.Βασσάρα.

Πρόκειται για μία ξεχωριστή πειραματική παραγωγή του Φωτογραφικού Κέντρου. Την μόνη, ίσως, που δεν έχει υπεύθυνο επιμελητή, την μόνη που κανείς δεν γνωρίζει τα έργα που θα έλθουν προς έκθεση. Οι φωτογράφοι είναι απόλυτα υπεύθυνοι για το έργο που θα παρουσιάσουν, για την προσέγγιση του θέματος, την φόρμα, ακόμη και το μέγεθος εκτύπωσης ή τον τρόπο ανάρτησης των έργων που θα προσκομίσουν. Η μόνη οδηγία προς αυτούς από τη διοργάνωση είναι: Δύο έργα ο καθένας, ενιαίου ύφους και φωτογραφικής άποψης.

 Μπορεί η αυτοδιαχείρηση του έργου να δουλέψει σε συλλογικότητες; Οι γειτνιάσεις που θα προκύψουν, οι σχέσεις που θα αναπτυχθούν, θα μπορέσουν να λειτουργήσουν; Τι έργα άραγε θα φτάσουν, τι έκθεση θα προκύψει; Καθώς κανείς δεν γνωρίζει τα έργα που θα φτάσουν την παραμονή των εγκαινίων, την ημέρα δηλαδή που ορίστηκε σαν ημέρα ανάρτησης, η έκπληξη είναι αναμενόμενη. Η δομή της έκθεσης θα προκύψει επί τόπου και θα αποτελεί συλλογική εμπειρία. Θα καταφέρουμε να έχει ροή και χαρακτήρα; Θα μπορέσει το κοινό της να διαβάσει αυτές τις επιμέρους, πιθανές, διαφοροποιήσεις ή όχι. Αφού δεν έχουν (από τα πριν) εγκριθεί οι εργασίες αυτών που δήλωσαν συμμετοχή, θα μπορέσουν τα έργα της έκθεσης, όπως θα αρθρωθούν στους τοίχους, (η κάθε έκθεση είναι ένα ξεχωριστό έργο, μία πρόταση αρθρωμένη, με συντακτικό, με αρχή, και τέλος) να εγείρουν ερωτήματα, πέραν αυτών που διατυπώνονται εδώ, προς τους συμμετέχοντες και το υπόλοιπο κοινό τους; Θα δούμε.

Επικοινωνία:

Τηλέφωνο: 6947705491 Ελένη Παπαθεοδοσίου (υπεύθυνη συντονισμού)

e-mail: el_papateo@yahoo.com                                     site: diexodos2000.gr

ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΘΗΝΩΝ / ΥΔΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΚΟΥΤΣΗ

La peinture féminine

“A woman’s writing is always feminine;

it cannot help being feminine; at its best it is most feminine;

the only difficulty lies in defining what we mean by feminine.”

Virginia Woolf, Jacob’s Room, 1922

“Likewise for painting”

Ορφέας Απέργης, La peinture féminine, 2011

Είχα την πρόθεση να γράψω για τον τρόπο της ακουαρέλας, τρόπο υψηλό και ‘μέγα φρονούντα’, έτσι όπως αυτός μας έρχεται ασθματικά, δηλαδή με δυσκολίες μεγάλες, από ένα όχι και τόσο κοντινό παρελθόν. Θα έγραφα λοιπόν για τον William Turner και για τον John Singer Sargent στη Βενετιά του Canal Grande, θα έγραφα για τον Winslow Homer στο Prouts Neck του Maine και στο Gloucester της Μασσαχουσέτης, αλλά και για τον Andrew Wyeth στο Cushing και στο Chadds Ford, θα έγραφα δηλαδή για να σχολιάσω αναδρομικώς την οικεία έκθεση της κυρίας Λένας Κούτση, όπως μου το εζήτησε η ίδια αυτή. Όμως, σε εποχή κατά την οποία «ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος» –“welcome to migrant-hood”, λέει ο Stuart Hall – αιστάνουμαι έντονα ότι μας χρειάζονται πράματα πιο στερρά, όχι απλώς μια δρομαία ή αναδρομαία ύπαρξη αλλά το γερό κι εμπεδοσθενές κι εμπεδόμοχθο, εκείνο δηλαδή, το κοπιώδες, που αντέχει αλλά και που δεν μας αφήνει να ειρηνεύσουμε, μόνο μας κεντρίζει σαν παλιά α-λογόμυιγα.

Για τούτο και επιχειρώ να εγγράψω στην ζωγραφική της Λένας Κούτση τη στερρότητα, άρα και την ανησυχία – «στερρά λέκτρα» στον Ευριπίδη είναι τα ανήσυχα, τα ταραγμένα, τα σκληρά κρεβάτια του γάμου. Είναι μεγάλη ειρωνεία του καιρού που το σκληρό, το στερεό παρέχεται από το πλέον ρευστό. Είναι δηλαδή η ρευστότητα που δίνει στην υδατογραφία το πλεονέκτημά της. Γι’ αυτό και πρόκειται για υψηλό, υψιφρονούντα τρόπο, καθ’ όσον μας παρέχει υλικό σίγουρο, μας ‘υπέχει λόγον’, δηλαδή μας δίνει επιχείρημα και λόγο ύπαρξης.

Αυτό που επιχειρεί η υδατογραφία είναι να εγκαταστήσει την ρευστότητα ως πυρήνα –  κουκουτσάκι σκληρότατο – του λόγου της ζωγραφικής γλώσσας. Ακουαρέλα (μπορεί και να) είναι η ελευθερία στο πεδίο της ζωγραφικής, όπως ποίηση είναι η ελευθερία στο πεδίο της γλώσσας. Αυτή μάλιστα η ροή είναι που δίνει το ρυθμό, ο οποίος περιέργως πώς σημαίνει και την τάξη, τη συμμετρία, την αναλογία, άρα και τη στερρότητα, όπερ έδει δείξαι! Κι είναι αυτό το ρέον που εκ-δηλώνεται με το ‘σημειωτικό στάδιο’, τον σημειωτικό, μη λεκτικό, μη δηλωτικό, προ-Οιδιπόδειο τρόπο και που προηγείται του ‘συμβολικού σταδίου’, δηλαδή του δηλωτικού, καθηλωμένου, λεκτικού τρόπου που έρχεται μετά την Οιδιπόδειο ‘θέση’. Αυτή η ‘θετική’ στιγμή οπού ο Οιδίποδας απαντάει στη Σφίγγα ορίζει και το τέλος του κόσμου της ρευστότητας των ψυχικών και σωματικών ορμών. Η τυπολογία αυτή όπως την δηλώνει η Julia Kristeva το 1974 και μετά, μπορεί να ορίσει τη θέση και μιας ζωγραφικής που είναι ‘θηλυπρεπής’, με την καλύτερη δυνατή έννοια. Εκεί που ο Οιδίποδας αρθρώνει, απαντάει, τεμαχίζει οριζοντίως και καθέτως, εκεί που ‘σταυρολεξεί’, η πριν από αυτόν γυναίκα, αυτή που ο Λόγος τηνε θέλει Σφίγγα, προ-υπάρχει και ως σειρά σημείων προ-σημαίνει και ρέει ορμέμφυτη. Αν ο άντρας είναι το περιγεγραμμένο Εγώ, η γυναίκα – η ίδια αυτή που τον εγέννησε – είναι το μη-Εγώ, το προ-Εγώ, το απερίγραπτο της θάλασσας που τον συνέχει και τον κυκλώνει χωρίς ο κύκλος αυτός να έχει ποτέ περιφέρεια. «Τη συνείδηση ενησιώτισα» λέει ο Ελύτης κι ίσως υποψιάζεται ότι ο ρόλος του είναι να επιστρέφει αιώνια σε ένα νησί Οδυσσεϊκό, αλλά πάντα πολύ μικρό και ανιαρό, αν πιστέψουμε τον Tennyson, τόπος περίκλειστος μέσα στα βουνά, εκεί που γύρω, την ίδια στιγμή αλλά και παλαιότερα, βασιλεύει η θάλασσα, πέρα ως την άκρη του ματιού. «Τα θαλάσσωσε» λέει ο (αντρικός) λόγος κακόσημα, αλλά το δύσκολο αυτό είναι, κι αυτό ακόμα είναι που μας σώζει, «να θαλασσώσεις τη συνείδηση». Αυτά είναι ίσως τα ‘πάνω νερά’ στο Σεφερικό ποτάμι, οπού οδηγούνε στη γλυφή πηγή που κοινωνάει με τη θάλασσα των παιδικών μας χρόνων.

Να τα «Νερά» της Λένας Κούτση και να τα «Νερουλάδικα» καράβια της και να τα βράχια της τα λευκά, τα πολιορκημένα απ’ τη θάλασσα, κι ύστερνα πάλι να – ποτήρια και φρούτα σαν δικαιολογία για τη ζωή που λιγοστεύει στη στεριά πριν να σαλπάρουμε ταξίδι στις στεριές της θάλασσας, Σίφνος και Σπέτσες του ’11.

ΥΓ. Μπορεί αλλά και είναι πρέπον να ακολουθήσουνε κι οι άντρες τη θηλυκή ζωγραφική, έτσι όπως το κατάφεραν οι πιο τολμηροί θαλασσοπόροι, άντρες ατρόμητ(ρ)οι, μπεάτοι, θηλυπρεπέστατοι! Έτσι μόνο καταστρατηγείται το σύνορο και λύεται η διαφορά, κι έτσι μόνο συστήνεται, ίσως, η διαφορετικότητα, δηλαδή το ‘πολύορο’, οπού αντί για το διχοτομημένο έχουμε πια το πολύτμητο, λάφυρο πολύτιμο του πλού ρέοντος πόντου (hence: plureality).